Column: een wens voor Apeldoorn
Ik ben een geboren en getogen Apeldoorner. Ik heb een wens. Een wens voor Apeldoorn.
Het verwondert mij dat Apeldoorners soms gewoon excuses maken voor het feit dat ze in Apeldoorn wonen. Alsof ze zich er voor schamen. ´´Ik woon nu in Apeldoorn maar ik kom hier niet vandaan hoor´´. Of ´´ik wilde dicht bij mijn werk wonen, daarom ben ik hierheen verhuisd´´. Of in het meest positieve geval: ´´Apeldoorn, ach ja, het is hier best aardig wonen hoor´´. En ga zo maar door.
Om heel eerlijk te zijn, na een lange periode van ´´sloopwoede´´ bij de gemeente begonnen we een beetje het Almere van de Veluwe te worden. Gelukkig is er inmiddels weer aandacht en waardering voor de historie. En ook na het faillissement van het betaalde voetbal, had ik er wel even stevig de balen van dat ik in Apeldoorn woonde.
Maar je mag zelf kiezen. Of je kiest ervoor om te blijven balen en een verbitterd mens te worden, of je kiest er voor om op een positieve manier ´´de beuk erin te gooien´´. Ik kies voor het laatste. Vooral omdat er in -en met – Apeldoorn nog zoveel te winnen is.
In tegenstelling tot sommigen ben ik trots op mijn dorp. Ons ´´Apeldorp´´. Groen, de sfeer van een dorp, de voorzieningen van een stad. Groot genoeg om redelijk anoniem te kunnen leven als je daar behoefte aan hebt. Maar klein genoeg om je vrienden overal tegen te kunnen komen.
Apeldoorn doet al heel veel dingen goed. In vergelijking met gemeenten van vergelijkbare omvang zijn er in Apeldoorn nog wel -letterlijk en figuurlijk- verschillende braakliggende terreinen, en onderontwikkelde gebieden. Apeldoorn heeft ook het inwoneraantal van een behoorlijke stad. Als je dat afzet tegen wat we hier nu hebben (of beter gezegd nog niet hebben) dan betekent dat ook een grote potentie. Het is realistisch om te stellen dat er hier nog heel veel te winnen is.
De kenmerken van een dorp hebben heeft voordelen. Maar ook 1 groot nadeel. Om de potentie ten volle te kunnen benutten moet je dit nadeel uit de weg ruimen. Het grootste nadeel is de dorpse manier van denken en doen bij sommige inwoners en sommige organisaties. Angstvallig vasthouden wat er is en wat men nu heeft. Niet willen samenwerken omdat verandering iets engs is. ´´Veluwse nuchterheid´´ noemen sommigen dat. Ik noem het ´´een cultuur uit de vorige eeuw´´. Zwaar achterhaald. En wie achterhaalt is, wordt ingehaald. Die eindigt als verliezer. Het is in dit geval gewoon een keuze of je een winnaar of een verliezer wilt zijn.
Dat moet veranderen als we verder willen komen en de potentie hier willen benutten. Moet je dan ineens een grote Amsterdamse mond opzetten of zo maar wat gaan schreeuwen? Natuurlijk niet. Maar een klein beetje meer branie en ambitie uitspreken mag best. We zijn wel de hoofdstad van de Veluwe! Op weg naar 160.000 inwoners!
Er is een handjevol mensen in Apeldoorn die je overal ziet terugkomen. Ze hebben hart voor Apeldoorn en komen daar openlijk voor uit. Het zijn de drijvende krachten achter veel evenementen en organisaties in Apeldoorn. Maar het zijn wel vaak dezelfde namen. Als je als stad of dorp verder wilt komen dan heb je meer van dit soort mensen nodig. Meer duwers en trekkers. Meer mensen die trots en ambitie uit durven spreken. Als het om Apeldoorn en voetbal gaan, hoop ik mezelf hierbij bij aan te kunnen sluiten. Apeldoornvoetbalstad.nl is een begin. Nu nog alleen een website, straks veel meer.
Mijn motto voor Apeldoorn zou zijn:
´´Zonder ambitie geen toekomst!´´.
Ambitie begint met samenwerken. Intensief samenwerken. Ambitie en Samenwerken zijn een gouden combinatie. Laat Apeldoornvoetbalstad.nl een mooi startpunt zijn voor meer. Voor een mooie toekomst. Een toekomst waarin de aandacht voor historie en cultuur blijft bestaan, maar de potentie op voetbalgebied ten volle benut zal gaan worden. Dat is mijn wens voor Apeldoorn.
Michiel Burink
